Αν οι ευχές που κάναμε παιδιά γινόντουσαν πραγματικότητα!

Ποιος από μας δεν έχει ονειρευτεί, τέτοιες μέρες, σαν μικρό παιδί, και δεν έχει ευχηθεί να πραγματοποιηθούν μικρές ή μεγάλες ευχές; Ποιος από μας, έστω και μια φορά στη ζωή του, δεν έχει ονειρευτεί έναν καλύτερο κόσμο; Έναν κόσμο όπου θα βασιλεύει η υγεία, η ειρήνη, η αγάπη, η αλληλεγγύη… η ανθρωπιά! Ίσως γιατί έτσι μας έχουν συνηθίσει να λέμε, πως ό, τι σχετίζεται με κάτι καλό, πολιτισμένο και αξιοπρεπές, είναι ανθρώπινο…

Αν οι ευχές που κάναμε παιδιά γινόντουσαν πραγματικότητα!

Τι έγινε όμως; Που χάσαμε την… ανθρωπιά μας; Μπορούμε να την ξαναβρούμε; Αν όχι, τέτοιες μέρες, όπου όλοι, λίγο έως πολύ, είμαστε, νιώθουμε και ονειρευόμαστε σαν μικρά παιδιά, τότε, πότε άλλοτε θα τα καταφέρουμε; Τι είναι αυτό που σαν αυτόματος μετρητής μέσα μας ανοίγει και κλειδώνει την ανθρωπιά μας και τον υποτιθέμενο πολιτισμό μας; Ο Αϊνστάιν και όλοι οι μεγάλοι της Φυσικής έχουν μιλήσει για τη σχετικότητα του χρόνου. Κι αν σταματούσαμε αυτό το ρολόι σήμερα; Αν το είχαμε σταματήσει λίγα χρόνια νωρίτερα; Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει; Όλα τα θαύματα γίνονται μέσα στο κενό και στην απουσία του χρόνου, τουλάχιστον του χρόνου έτσι όπως έχει μάθει ο άνθρωπος να τον μετρά… Ας αναζητήσουμε αυτό το κενό κι ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μας να αισθανθούμε πλήρεις και πραγματικά… άνθρωποι!

Φανταστείτε τις ευχές του καθενός μας, σαν πολύχρωμα μπαλόνια να ταξιδεύουν στον ουρανό ψηλά, για να συναντήσουν άλλα συμβατά μ’ εκείνα μπαλόνια και να σμίξουν και το ένα να γίνει το άλλο… Πόσοι από μας έχουμε κάτι που το χρειάζεται κάποιος άλλος κι εμάς μας περισσεύει…; Και δε μιλάω μόνο για υλικά αγαθά, αλλά κυρίως για συναισθήματα! Πόση αγάπη έχουμε και δυστυχώς πολλές φορές την κρύβουμε μέσα μας, μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε να την δείξουμε; Φοβόμαστε ότι θα μας απορρίψουν, κοροϊδέψουν, εκμεταλλευτούν… Φόβοι, πολλοί φόβοι, αλλά κυρίως… κοινοί φόβοι! Αν σκεφτεί κάποιος ότι όλοι φοβόμαστε τα ίδια πράγματα, ίσως τότε να σταματούσαμε και να νικούσαμε αυτό το τέρας που μας γραπώνει την καρδιά κάθε φορά που θέλουμε κάτι μ’ όλη μας την ψυχή!  

Το θέμα είναι ότι κάποιο «μπαλόνι» εκεί ψηλά μπορεί να περιμένει για πολύ καιρό μόνο του, ώσπου να βρει το άλλο του μισό. Κι αυτό, γιατί έχουμε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας μας που θα κάτσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά θέλουμε. Φανταστείτε, λοιπόν, μια κοινή στιγμή για όλη την ανθρωπότητα, που το μόνο που θα κάνει είναι να αφεθεί, χωρίς κανέναν περιορισμό και να ονειρευτεί, να οραματιστεί και να ευχηθεί ό, τι πραγματικά θα ήθελε…! Να παίξει και να πιστέψει, ωσάν να έχει ήδη κιόλας πραγματοποιηθεί αυτό που εύχεται, όπως όταν ήταν μικρό παιδί! Άραγε, πόσα πολύχρωμα μπαλόνια θα γέμιζαν τότε τον ουρανό; Πόσο πιο χαρούμενη θα ήταν η ψυχή μας να τα αναλογιστεί όλα αυτά; Πόσα από αυτά θα έβρισκαν αμέσως το ταίρι τους! Ίσως κι όλα! Γιατί όχι; Ένα παιδί δεν ξέρει από περιορισμούς και τσιγγουνιές στις ευχές, αλλά αργότερα ο τρόπος που το μεγαλώνει η κοινωνία το κάνει ενοχικό σε οτιδήποτε ζητήσει για εκείνον.

Και στο τέλος, είτε θα γίνονται δυστυχείς και θα πονάνε με την ηδονή του οσιομάρτυρα, είτε, από την καταπίεση, θα του δημιουργούνται απωθημένα που με το μόνο τρόπο που θα μπορούσαν να εκφραστούν θα ήταν με τη θηριωδία της απληστίας και το σύνδρομο της συσσώρευσης για τη συσσώρευση… Γυρίστε λίγο όλοι γύρω σας κι αναλογιστείτε πόσους ευτυχισμένους ανθρώπους γνωρίζετε… Φτωχοί ή πλούσιοι, όλοι πάντα κάτι έχουν που τους λείπει και τους κρατάει μακριά από το να βιώσουν αυτό το θεϊκό συναίσθημα της χαράς. Κοιτάξτε όμως τα πολύ μικρά παιδιά και δείτε τι συμβαίνει… απλά, είναι ευτυχισμένα! Είναι χαρούμενα και κυρίως… δε φοβούνται.

Ακόμη, τα «μη και τα μη» μας δεν τα έχουν επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό που να τους στερήσει αυτό το υπέρτατο δικαίωμα στην ευτυχία! Η μνήμη τους από εκεί που έρχονται… τα κάνει να νιώθουν ασφαλή και ευτυχισμένα! Μια μνήμη που έχει σβηστεί από εμάς τους μεγάλους. Κι αντί να μάθουμε από εκείνα, κοιτάζουμε εμείς να τους μάθουμε το νόμο της …δυστυχίας και να φανταστείς ότι το κάνουμε με πολλή-πολλή αγάπη… Τουλάχιστον έτσι πείσαμε τον εαυτό μας, ότι από αγάπη τα εκπαιδεύουμε να γίνουν δυστυχισμένα και τσιγγούνικα στα συναισθήματα και στη ζωή τους.

Ας παίξουμε λίγο, λοιπόν, σήμερα κι ας αφεθούμε όλοι σαν μικρά παιδιά να δούμε τι θα ευχόμασταν ανάλογα με το ζώδιο του καθενός μας! Τι θα θυμόμασταν από εκείνες τις παιδικές ευχές μας…

Τι μπορεί να άλλαζε μέσα από μικρά και ξεχασμένα πια περιστατικά της τότε μας καθημερινότητας. Προσοχή: Μην περιμένετε λαγούς με πετραχήλια, αυτά τα ευχόμαστε όταν μεγαλώσουμε, πολύ αργότερα… Όταν όμως ήμασταν μικρά παιδάκια, ευχόμασταν για μικρά καθημερινά θέματα  που μας απασχολούσαν, που όμως από αυτά τα μικρά θεματάκια θα βγουν αργότερα ενήλικες με πεποιθήσεις φόβου, ηττοπάθειας, απόρριψης, ενοχής… όλα τα διαμαντάκια της εποχής μας.

ΚΡΙΟΣ

Αχ, μακάρι ο μπαμπάς και η μαμά μου να μου έλεγαν πιο συχνά μπράβο!, να με αγκάλιαζαν και να με αποδεχόντουσαν σε όλα, έτσι ώστε αργότερα, όταν μεγαλώσω, να μη χρειάζεται, κάθε τρεις και λίγο, να αποδεικνύω την αξία μου και να ξεφεύγω σε ακρότητες, για να με αποδεχτούν οι άλλοι και να κάνω κακό στον εαυτό μου… Ένας Κριός, σε ό, τι τον καταπίεσαν στην παιδική του ηλικία ή ό, τι του στέρησαν, θα ξοδέψει την υπόλοιπη ζωή του, προσπαθώντας να αναπληρώσει αυτό το κενό αλλά επί μάταιο… Κι αυτό, γιατί βάση των ασυνείδητων πεποιθήσεών του, αυτό που δείχνει προς τα έξω δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτά που έχει ανάγκη να εισπράξει.

ΤΑΥΡΟΣ

Μακάρι όλος ο κόσμος να έχει σπίτι να μένει και φαγητό για να μην πεινάει. Όλοι να έχουν ό, τι χρειάζονται κι έτσι εγώ, όταν θα μεγαλώσω, δε θα φοβάμαι ότι θα πάρουν από μένα ό, τι τους λείπει ή ότι εμένα κάτι θα μου λείπει… Το ένστικτο της επιβίωσης είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει και βάσει αυτού οποιαδήποτε αλλαγή θα μπορούσε να την απειλήσει επικίνδυνα.  Ένας Ταύρος έχει κυρίαρχο το συναίσθημα ότι κάτι σημαντικό μπορεί να χάσει, αν κάπου παρεκκλίνει από τον προγραμματισμό του, κι αυτό δεν τον αφήνει να εξελιχθεί τόσο γρήγορα, όσο θα μπορούσε και του αξίζει. Ο φόβος της αλλαγής είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, μόνο που δε θα δείξει ποτέ ότι φοβάται…

ΔΙΔΥΜΟΙ

Θέλω να παίζω όλη μέρα και ο μπαμπάς μου να είναι περήφανος για μένα με ό, τι κι αν κάνω. Έτσι, όταν θα είμαι μεγάλος, δε θα χρειάζεται να κουράζομαι τόσο πολύ για να τους αποδείξω πόσο έξυπνος είμαι και πόσο πετυχημένος στη ζωή μου… Ένας Δίδυμος είναι πάντα ένα μεγάλο παιδί. Από τη μια έχει πάντα έντονη στ’ αυτιά του τη φωνή των γονιών του και από την άλλη τη φωνή της ελευθερίας, που τον καλεί να εξερευνήσει νέα πεδία και δυνατότητές του. Έχει μεγάλη ανάγκη να βρίσκεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα και να κάνει πολλά πράγματα μαζί, για να αποδείξει την ικανότητά του να ελίσσεται, να μαθαίνει μέσα απ’ όλο αυτό και να δημιουργεί. Αυτή η υπερπροσπάθεια όμως τον φτάνει κάποιες φορές στα όρια της υπερκόπωσης.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Θέλω η μαμά μου να μ’ αγκαλιάζει και να μου χαμογελάει πιο συχνά, να μην είναι κουρασμένη κάθε φορά που θέλω κάτι να της πω και να με υποστηρίζει στις επιλογές μου, ώστε όταν μεγαλώσω, να μην αισθάνομαι τόσο μόνος και φοβισμένος… Που αλλού θα μπορούσε να ανατρέξει κάποιος παρά στην  οικογένεια, το σήμα κατατεθέν του Καρκίνου. Το πώς βίωσε τη σχέση του με την οικογένειά του στην παιδική του ηλικία, καθώς και πως το μετέφρασε όλο αυτό το βίωμα, μέσα από τα δικά του συναισθηματικά φίλτρα, θα δώσουν την εικόνα του μετέπειτα ενήλικα που θα γνωρίσουμε. Η μητέρα, ως το γυναικείο πρότυπο, ήταν και παραμένει το κυρίαρχο μοντέλο που θα καθορίσει τη ζωή του και τις επιλογές του.

ΛΕΩΝ

Θέλω να με αγαπούν πολύ-πολύ-πολύ…! Γιατί κι εγώ τους αγαπώ πολύ και θέλω να μου το δείχνουν συνέχεια! Έτσι, όταν θα μεγαλώσω, δε θα χρειάζεται να ξοδεύομαι συναισθηματικά και υλικά τόσο πολύ για να τους αποδεικνύω την αγάπη μου και να ελκύω τη δική τους… Η ανάσα και το οξυγόνο ενός Λέοντα είναι η αποδοχή και ο θαυμασμός των άλλων στο άτομό του. Μέχρι να το κατακτήσει, θα κάνει τα πάντα και θα πληρώσει οποιοδήποτε αντίτιμο, όσο ακριβό κι αν είναι… Η προσωπική του αξία επιβεβαιώνεται μέσα από το βλέμμα των άλλων. Στην πραγματικότητα, είναι πάντα ένα φοβισμένο παιδάκι, που ο μεγαλύτερός του φόβος είναι μήπως τον απορρίψουν και μείνει μόνος.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Θέλω όλος ο κόσμος να είναι καλά στην υγεία του, οι γονείς μου να μη μου λένε κάθε τρεις και λίγο: ντύσου καλά, θα κρυώσεις! και να με αφήνουν λίγο περισσότερο να παίζω με τα νερά και τα χώματα. Έτσι, όταν μεγαλώσω, δε θα φοβάμαι συνέχεια μην αρρωστήσω και να χάνω τόσο πολύ χρόνο από τη ζωή μου, ζώντας υποχονδριακά… Αν και νιώθει ασφάλεια μέσα από τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει να ζήσει, στην πραγματικότητα, είναι ένας φυλακισμένος των συνηθειών και των επαναλήψεων, που καταναγκαστικά έχει επιβάλλει στη ζωή του. Η εμμονή του με την καθαριότητα, την υγιεινή, την υγεία τη δική του και των άλλων, έχει να κάνει με το μόνιμο φόβο της αρρώστιας.

ΖΥΓΟΣ

Θέλω να με αγαπούν όπως κι αν είμαι, ψηλή-ος ή κοντή-ος, χοντρή-ος ή αδύνατη-ος. Θέλω να με αγαπούν, γιατί το δικαιούμαι, είμαι παιδί κι εγώ! Έτσι, όταν μεγαλώσω, δε θα έχω τόση ανάγκη να μου δείχνουν μόνο οι άλλοι την αγάπη τους, αλλά θα μ’ αγαπάω κι εγώ…! Αυτό που πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη από παιδί ο Ζυγός είναι να μάθει ν’ αγαπά και να αποδέχεται τον εαυτό του. Ο φόβος και η εξάρτηση που έχει κάποιες φορές στις προσωπικές του σχέσεις, βασίζονται πάνω σ’ αυτό το οικοδόμημα. Επίσης, τα πρότυπα ομορφιάς που κατά καιρούς επιβάλλονται και δε συμφωνούν πάντα με το δικό του παρουσιαστικό, μπορεί να τον επηρεάζουν αρνητικά.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Οι μεγάλοι όλο απαιτούν και μου ζητάνε πράγματα που εγώ δε θέλω. Θέλω να παίξω και δε μ’ αφήνουν, έτσι πάω και κρύβομαι στην ντουλάπα μου κι εκεί κάνω παρέα με τους φανταστικούς μου φίλους. Θέλω να με αφήσουν πιο ελεύθερο-η και να μου λένε ότι όλα θα πάνε καλά αφού είμαι στη ζωή τους! Έτσι, όταν θα έχω μεγαλώσει, δε θα φοβάμαι συνέχεια ότι κάτι θα χάσω, αν είμαι ευτυχισμένη-ος…! Το ενοχικό που κουβαλάει από την παιδική του ηλικία, δεν τον αφήνει να απολαύσει, όπως άλλοι κοινοί θνητοί, τη ζωή του. Ψάχνει πάντα πίσω από κάθε τι καλό που θα του συμβεί, την ενδεχόμενη παγίδα που μπορεί να κρύβεται ή το κόστος που μπορεί να πληρώσει….

ΤΟΞΟΤΗΣ

Εγώ θέλω μόνο να παίζω και να είμαι χαρούμενος. Γιατί τους πειράζει αυτό τους μεγάλους; Όλο μου λένε ότι εσύ δε θα ωριμάσεις ποτέ και θέλουν μάζεμα τα …λουριά σου. Μα δεν καταλαβαίνουν πως όταν μεγαλώσω θα έχω τον ασυμμάζευτο, για να μην μπορέσει ποτέ ξανά κανένας να με περιορίσει και να γνωρίσω όλα όσα θέλω…! Μια αίσθηση εγκλεισμού και ασφυξίας θα έλεγε κάποιος ότι διακατέχει τον Τοξότη σε οτιδήποτε μπορεί να νιώσει ότι του περιορίζει το ζωτικό του χώρο κι αυτό μπορεί να είναι από το πώς έχει ρυθμίσει να ζει τη ζωή του, έως τα πιο φιλοσοφικο-θρησκευτικά του ενδιαφέροντα… Η αιώνια δίψα του για μάθηση και εξερεύνηση είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Μα επιτέλους είμαι και εγώ παιδί! Αφήστε με να παίξω και να χαρώ. Μη μου λέτε συνέχεια: η ζωή δεν είναι μόνο παιχνίδι, έκανες τα μαθήματά σου; Έτσι, όταν μεγαλώσω, θα γελάω πιο συχνά, θα ζω στη ζωή μου με χαρά και δε θα αισθάνομαι ενοχές, αν θέλω κάποιες φορές να χουζουρέψω λίγο παραπάνω στο κρεβατάκι μου…! Το παιδί που νομίζεις ότι γεννήθηκε ενήλικας δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που πραγματικά νιώθει μέσα του. Κάποια στιγμή, λες και κάτι του κλείδωσε τη συναισθηματική του έκφραση και ζορίζεται πολύ για να εξωτερικεύσει ή να αναλύσει αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Η αίσθηση του καθήκοντος τον κάνει περισσότερο σοβαρό και κλείνεται στον εαυτό του.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Όλο μου λένε: Κοίτα, υπάρχουν πάντα και χειρότερα! Πρόσεξε να μην είσαι τόσο αχάριστη-ος με τη ζωή σου. Και ποτέ δε μου παίρνουν το παιχνίδι που  θέλω ή αν το πάρουν, μου λένε να το μοιράζομαι με τον αδελφό μου, μα αφού όλο εκείνος το παίζει… Αν δεν μου το έλεγαν αυτό, όταν μεγαλώσω δε θα άφηνα τα δικά μου όνειρα για να ασχοληθώ πάντα με τους άλλους, γιατί έτσι ούτε εκείνους θα βοηθώ αλλά ούτε και μένα…! Το να αγωνίζεται πάντα για τους άλλους του επιτρέπει να μην ασχολείται πάντα, όπως θα έπρεπε, με τον εαυτό του. Άλλοτε τον βολεύει αυτή η κατάσταση κι άλλοτε είναι αυτή που ευθύνεται, όταν χάνει την προσωπική πυξίδα της ζωής του…

ΙΧΘΥΣ

Όταν παίζω με τους φίλους μου και θέλω κάτι να φάω, χωρίς να σταματήσω το παιχνίδι μου, δε θέλω να μου λένε: μην τρως έξω το κολατσιό σου, υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε και θα ζηλεύουν. Ναι, αλλά και ο Γιωργάκης έτρωγε μερέντα, πριν από λίγο και ζήλευα κι εγώ, αλλά δεν το έκανα θέμα! Μα δεν καταλαβαίνουν ότι όταν μεγαλώσω, όλο θα φοβάμαι να έχω κάτι καλό εγώ που δεν το έχουν οι άλλοι; Ότι κάποιος θα με τιμωρήσει γι’ αυτό…! Το αίσθημα της αυτοθυσίας και της προσφοράς είναι κυρίαρχα στη ζωή του Ιχθύ. Από την άλλη όμως, αυτό δεν τον σταματά από να παραπονιέται ότι δεν ασχολούνται ή δεν του προσφέρουν και οι άλλοι όσα κι εκείνος αξίζει. Σε κάποιες περιπτώσεις, έχει δίκιο αλλά σε κάποιες άλλες… είναι απλώς το μικρό παραπονιάρικο παιδί μέσα του, που φωνάζει για περισσότερη ένδειξη αγάπης και ενδιαφέροντος!